سایه 20

ناگهان ایستاد. انگار به دیوار محکمی برخورد کرده بود. گویی چهره اش برای لحظاتی تبدیل مرکز ثقل همه حس تحیر، وحشت و تاسف شهر شده باشد.

- اینجا رو...

رد نگاهش مرا به اعلامیه روی ستون رساند...

او راه افتاد... انگار میخواست از چیزی فرار کند... .

- ؟ یه لحظه صبر کن...

او با لبخندی مصنوعی...

- ببین... سوژه نمیگیری دیگه... سوژه ها رو من باید بهت بدم...

- بریم.

هر دو میخندیدیم اما... .

پ.ن:

یک روز پنج شنبه...

ساعت 7:35 صبح...

حاشیه چمران.