سایه 56/ در ستایش یک اشتباه: کاستالیا

وقتی دروغ پایه ای پیدا میکند در دنیای اثبات نشدنی ها و فضای نا ملموس و اثبات نشدنی مملو از فرارها و رزیلتها و دروغهای قالب انسانهاست به یاد وصیت نامه جوزف کنشت می افتم که در آن صحبت و مسیر استقرا در این فضا به عنوان یک نیاز بیان میشود. آنگاه کاستالیای هسه تبدیل به آرمان شهر من میشود. آرمان شهری که مورد ستایش هیچکس نیست اما این ناشی از عادت کردن منتقدین امر به فضای خارج از کاستالیاست که همچون هوایی آلوده بر زندگی همگان سایه افکنده و چشم به تاریکی این سایه عادت کرده و نور آزارش میدهد. آسمان خراشها جای آسمان را گرفته اند و تکنولوژی جای کودک درون و رزالت جای هر آنچه به ذهن برمیگردد و در ظاهر نمودی خارجی نمیابد.

باید پیش از اینکه این سرطان در رگهایم بیش از پیش ریشه بدواند حرکتی کنم. باید بنویسم. باید بنویسم... . پس در ستایش آرمان شهرم حرکتی را در قالب بانو آغاز خواهم کرد. به این امید که به زودی قدمهای بعدی را بردارم و حسرت کمترین سهم من از انتهایی نه چندان دور باشد.