سایه 227/ Ardi

تصور کن من یه آدمم که همه حافظمو از دست دادم. چیزی باقی نمونده برای خندیدن یا اشک ریختن. تصور کن من یه آدمم که ذهنش یخ زده. هیچ چیزی که شبیه یه خاطره یا احساس باشه درونش جریان نداره. یه جریان خیلی غلیظ سبز رنگ که حالا کاملن منجمد شده.

نیازی به سوگواری نیست. من هنوز میخندم و تو هم لبخندمو میبینی. نیازی به نگرانی نیست، وضعم از چیزی که الان میبینی بدتر نخواهد شد. نیازی به ترس نیست چون من دیگه نمیترسم.

تصور کن یه جهش سریع باعث مرگ من شده و یه چیزی توی مایه های مسخ منو دوباره متولد کرده. یکم متفاوت تر. مثل تولد شیطان از کشاله ران یه راهبه گناهکار. اما حالا دیگه هیچی مهم نیست به جز مسیر پیش روم.

تصور کن من یه کودکم که دوره تاریکی رو پشت سر گذاشته. با حافظه مبهم یک کودک که چیزی به جز نیازهای اولیش رو به خاطر نمیاره. اون تصمیم داره به همه چیز لبخند بزنه. پس نترس چون اون از چیزایی که تو میدونی خبر نداره. اگه دوستش داری فقط نظاره گر باش و بزرگ شدنشو ببین. بلوغ و قد کشیدنشو ببین.

دیگه از چیزی نترس. و فقط ادامه قصه رو ببین.